پیش نیازهای یک رابطه دو نفره

 بسیاری از افراد، خیال پردازی ها و رویاهای بی شماری درباره رابطه عاطفی در سر می پرورانند و ملاک های متعددی را در نظر دارند. یکی از مهمترین ملاک هایی که عموما افراد برای برقراری ارتباط عاطفی در نظر می گیرند، خصوصیات شخصیتی و اخلاقی است.

افراد در نهایت تلاش می کنند فردی را که انتخاب مخی کنند، حداقلی از خصوصیاتی را که در نظر دارند، داشته باشد اما ازدواج به عنوان یک ارتباط عاطفی طولانی مدت و متعهدانه، همانقدر که ساده به نظر می رسد، پیچیدگی های ویژه ای هم دارد.

یکی از دلایلی که برخی از همسران بعد از مدتی از هم جدا می شوند و نمی توانند ارتباطشان را حفظ کنند، ناآگاهی از همین پیچیدگی هاست. به نظر می رسد تا زمانی که یک نفر برخی «آمادگی ها» را در خود رشد و پرورش نداده باشد، لزوما با یافتن فردی که دارای تمام ملاک های مورد نظرش است، نمی تواند ارتباط پایداری داشته باشد.

وقتی این آمادگی ها نباشند کم کم تنش ها شروع خواهد شد، دو طرف حرف هم را نخواهند فهمید، درگیری ها بیشتر خواهد شد و روز به روز طرفین از هم دور خواهند شد.

من قصد دارم در این متن به چند مورد از «آمادگی های» قبل از برقراری ارتباط عاطفی اشاره کنم که شما باید مطمئن شوید که این آمادگی ها را دارید.

1- توانایی پذیرش علایق دیگری در زندگی خود را دارید

وقتی شما با یک نفر وارد رابطه می شوید، قرار است با فردی که دنیای دیگری دارد، علایق و نیازها، خصوصیات شخصیتی و خلقی متفاوتی از شما دارد، و به طور کلی با فردی که با شما متفاوت است زندگی کنید و سازگار شوید.

افسانه ها و ضرب المثل های عامیانه را کنار بگذارید، اینکه «من و تو باید ما شویم» یا «من و تو یک روح هستیم در دو بدن» به درد ارتباط عاطفی طولانی مدت نمی خورند. در واقع این عقاید نه تنها مفید نیستند بلکه به می توانند به رابطه آسیب هم برسانند. وقتی طرفین رابطه «فردیت» خود را به نفع «رابطه» کنار بگذارند، نه تنها بهبودی در رابطه ایجاد نمی شود، بلکه پس از مدتی نارضایتی از رابطه شروع می شود و اختلاف ها به شکل شدیدتری دیده می شوند. برای همین است که روانشناسان توصیه می کنند افرادی که «کاملا شبیه» ما هستند و افرادی که «اصلا شبیه» ما نیستند، گزینه های مناسبی برای ارتباط نیستند.

در رابطه عاطفی سالم، طرفین فردیت دیگری را به رسمیت می شناسند، علایق و نیازهای او را می پذیرند و آنها را نادیده نمی گیرند. اشکال کار از جایی آغاز می شود که شما توانایی کنار آمدن با تفاوت های طرف مقابل تان را ندارید و بنابراین سعی می کنید که او را شکل خودتان کنید، تغییر دهید و کنترل یا محدودش کنید.

2- آمادگی مستقل شدن از خانواده را دارید

برقراری ارتباط عاطفی نیاز دارد که شما در بسیاری از ابعاد زندگی تان از خانواده مستقل شده باشید. در واقع انرژی روانی شما باید به سمتی برود که کمتر از خانواده نیرو بگیرید. شاید بهتر باشد که منظورم را جور دیگری بیان کنم. شاید شما هم بارها شنیده اید که انسان ها غیر از اینکه «بند ناف جسمانی» دارند، «بند ناف روانی» هم دارند. جنین تا زمانی که در رحم مادر است، نیاز به بند نافی دارد که تمام زندگی اش را از آن می گیرد و درست بعد از تولد، همان چیزی که تمام زندگی اش بود، قطع می شود تا بتواند خودش را با شرایط جدید سازگار کند و به گونه ای دیگر زندگی کند. تا یک جایی از رشد، انسان ها نیاز به حمایت روانی خانواده نیز دارند، این همان «بند ناف روانی» است که ما برای رشد به آن نیازمندیم؛ حمایت همه جانبه.

ولی درست مثل «بند ناف جسمانی»، از یک جایی به بعد باید «بند ناف روانی» را هم قطع کرد، چرا که برای رشد روانی، نیاز به استقلال از خانواده داریم. مخصوصا برای برقراری ارتباط عاطفی، به نظر می رسد که برخی وابستگی ها به خانواده باید برطرف شده باشد؛ وابستگی های مالی، وابستگی های عاطفی و وابستگی های حمایتی.
 

3- دنبال «نیمه گمشده»تان نمی گردید

شما همین حالا یک انسان کامل، با تمام ویژگی های انسانی هستید. کیستی انسانی شما این پتانسیل را دارد که شما را با همین ویژگی ها به رشد و کمال برساند، بدون حضور دیگری و حتی وابستگی به دیگری.

اگر فکر می کنید که با برقراری ارتباط «نیمه گمشده»تان را پیدا می کنید و کامل می شوید، اجازه دهید جسارت کنم و بگویم که احتمالا اشتباه فکر می کنید! هیچ کس این توانایی را ندارد که شما را کامل کند. شما نیاز به کسی ندارید که شما را کامل کند، بلکه نیاز به فردی دارید که شما را به طور کامل بپذیرد و خودتان نیز در رابطه عاطفی باید این توانایی را داشته باشید که «نیمه گمشده» دیگری نباشید و سعی نکنید که دیگری را کامل کنید.

بنابراین قبل از برقراری ارتباط عاطفی پایدار، دست به «خودشناسی» بزنید، ویژگی های شخصیتی و خلقی تان را بشناسید، الگوهای ناکارآمد ارتباطی تان را بشناسید و به اصلاح آن بپردازید، ضعف ها را تا جای ممکن برطرف کنید و با ویژگی های دیگرتان که قابل تغییر نیستند کنار بیایید. عشق و ارتباط بالغانه، «یگانگی به شرط حفظ تمامیت و فردیت است».

4- در زمان «مجردی» احساس شادکامی می کنید

اگر شما در دوران مجردی احساس شادی نمی کنید و از زندگی لذت نمی برید، احتمالا با برقراری ارتباط عاطفی نیز اتفاق خاصی نخواهد افتاد. خوشبختی و خوشحالی واقعی چیزی است که از درون به وجود می آید و اتفاق ها و افراد بیرونی لزوما نمی توانند شما را شاد کنند. اگر شما در دوران مجردی و تنهایی به اندازه کافی نیرومند هستید که با مشکلات و اتفاق ها کنار بیایید، از زندگی لذت ببرید و با ویژگی های خودتان کنار بیایید، احتمالا با برقراری ارتباط عاطفی نیز می توانید این کار را بکنید.

5- «گذشته» را پذیرفته اید

همه ما یک گذشته داریم که طبیعتا فرد جدید که وارد زندگی ما می شود باید گذشته ما را بپذیرد، ولی قبل از آن خود ما باید با گذشته مان کنار آمده باشیم و قادر باشیم که آن را کنار بگذاریم. امکان دارد برخی از افراد در گذشته ارتباط های عاطفی داشته باشند، مهم است که در برقراری ارتباط عاطفی با آن کنار آمده باشند.
 

اگر هنوز با خودتان کنار نیامده اید، نسبت به این ارتباط گذشته عصبانی هستید یا هنوز نمی دانید که چه چیزی می خواهید، کمی صبر کنید، ضمن اینکه مهم است که بین رابطه قبلی که داشته اید و رابطه (متعهدانه) جدید که در پی ایجاد آن هستید، فاصله زمانی مناسبی سپری شده باشد.

6- آمادگی به اشتراک گذاشتن زندگی شخصی تان را دارید

وقتی شما با یک نفر ارتباط برقرار می کنید، شما در واقع با دوستان، خانواده، عادت ها، علایق و موقعیت های اجتماعی او نیز ارتباط برقرار می کنید و از طرفی آنها نیز با شما ارتباط برقرار می کنند.

در این تردیدی نیست که «حریم خصوصی» مهم است ولی باید این آمادگی را داشته باشید که اجازه دهید دیگری در زندگی روزمره شما وارد شود و برای او زمان بگذارید. در واقع «ارتباط عاطفی» پلی بین زندگی های طرفین است. وقتی افراد به جای کشیدن پل، «دیوار» بین زندگی های شخصی طرفین بکشند، احتمالا باید منتظر تنش های جدید باشد.

The post پیش نیازهای یک رابطه دو نفره appeared first on ایران ناز.

جهت مشاهده کامل مطلب به ادامه مطلب رجوع کنید.

شناسایی نیازهای همسر در دوران عقد

شناسایی نیازهای همسر در دوران عقد
آخرین اخبار و دنیای مد و زیبایی

شناسایی نیازهای همسر در دوران عقد

ایران مطلب : آغاز هر زندگی مشترکی به مقدمات و آمادگی‌های خاصی نیاز دارد. نمی‌توان امروز آشنا شد و فردا زیر یک سقف رفت؛ هر چند بعضی از ازدواج‌ها خیلی سریع از مرحله خواستگاری به عروسی می‌رسند ولی در بسیاری از آنها مشکلات، تازه بعد از آغاز زندگی مشترک خود را نشان می‌دهند چون زن و مرد همدیگر را نمی‌شناختند؛ خوبی دوران عقد همین است که می‌تواند به شناخت همسران از هم کمک کند؛ اما به شرطی که به ‌اندازه باشد.

طبق عرف جامعه‌ ما ازدواج سه مرحله دارد؛ نامزدی، عقد و عروسی. در دوران عقد دختر و پسر خودشان را برای شروع زندگی مشترک آماده می‌کنند. در این دوران دختر در حال آماده کردن جهیزیه و پسر هم به دنبال مهیا کردن خانه و شرایط مالی است. از سوی دیگر، دوران عقد مدل کوچکی از زندگی مشترک است. زندگی مشترک شرایط و نیازهایی دارد که همسران باید قبل از شروع آن، از طریق آموزش خود را برای ورود به زندگی جدید آماده کنند.بنابراین هدف از دوران عقد آمادگی فیزیکی و روانی همسران برای آغاز زندگی مشترک است.
 
چرا دعوا می‌کنید؟

بسیاری سوال دارند که چرا در دوران عقد دعوا و مشاجره بین همسران زیاد است. در پاسخ این سوال باید گفت اگر دختر و پسری می‌دانند به درد هم می‌خورند و مشکل ساختاری در رابطه‌ آنها وجود ندارد باز هم ممکن است دچار مشکل شوند؛ اصطکاک‌های درون رابطه بیشتر به دلیل عدم آشنایی با مهارت‌های زندگی است. بنابراین روان‌شناسان دوران عقد را بهترین دوران برای مهارت‌آموزی می‌دانند زیرا فرد قبل از ازدواج تنها بوده اما در حال حاضر ارتباط جدیدی با همسر و البته با خانواده و فامیل او، پیدا کرده است و همچنین باید بداند نیازهای همسرش را چگونه می‌تواند بشناسد و برطرف کند؟
اوج عدالت در رابطه زناشویی این است که قبول کنید: «او دوست ندارد. می‌خواهد فلان کار را انجام دهد و من نباید مجبورش کنم»

شناسایی نیازهای همسر

مهم‌ترین مساله در دوران عقد شناسایی نیازهای همسر است. توصیه‌های زیر به همسران جوان کمک می‌کند:

یکسری از نیازها در جنس مخالف مشترک است و متاسفانه ما در شناسایی آنها بسیار ضعف داریم. از طریق کتاب‌های روان‌شناسی معتبر تا حدی می‌توانید درباره نیازهای جنس مخالف اطلاعات کسب کنید.در قدم بعدی باید نیازها و ویژگی‌های خاص همسرتان را بشناسید. همچنین همیشه یادتان باشد که ویژگی‌های شخصیتی نامناسب به سادگی تغییر نمی‌کنند مگر با روان‌درمانی.

نیازهای عاطفی همسرتان را بشناسید. زن و مرد تفاوت‌های زیادی با هم دارند. در این رابطه دیگر نمی‌توانید طبق قاعده مجردی خود رفتار کنید. اوج عدالت در رابطه زناشویی این است که قبول کنید: «او دوست ندارد. می‌خواهد فلان کار را انجام دهد و من نباید مجبورش کنم». بنابراین دوران عقد بهترین زمان برای شناسایی ویژگی‌های خاص همسر و پذیرش آنهاست. باید به ویژگی‌های او احترام بگذاریم و تلاشی برای تغییرشان نکنیم؛ البته منظور ویژگی‌های شخصیتی نرمال مانند درونگرانی یا برونگرایی است و این را در رفت و آمدها و دیدارها متوجه خواهیم شد.در دوران عقد نسبت به رابطه زناشویی اطلاعات کسب کنید. اطلاعاتی که قبل از ازدواج کسب کرده‌اید عموما درست و موفق نیستند؛ هر کسی نیازهای خاص خودش را دارد و همه مردها و همه زن‌ها نیازشان مشترک نیست.

دوران عقد؛ زمان شناخت

بسیاری از افراد با دلایل غیرمنطقی ازدواج کرده‌اند و در دوران عقد وجود نقص در رابطه آنها مشخص می‌شود. در صورتی که مشکل آنها ساختاری باشد، اگر در این دوران جدا شوند بسیار بهتر از این است که عروسی کنند و زیر سقف مشترک بروند. در حقیقت زوج‌های نامناسب در دوران عقد به عدم تناسب خود پی می‌برند. در این مرحله می‌توانند به مشاور مراجعه کنند و اگر بعد از بررسی‌ها مشخص شود که مشکل آنها ساختاری نیست، مشاوره می‌تواند رابطه آنها را به تعادل برساند. البته برخی از همسران فکر می‌کنند عقد به این معناست که ازدواج کامل نشده و راه برگشتی وجود دارد؛ در نتیجه با هر گره‌ای در رابطه به طلاق فکر کنند که این هم درست نیست.

منبع : tebyan.net

منبع : ایران مطلب

آخرین اخبار و دنیای مد و زیبایی
شناسایی نیازهای همسر در دوران عقد

جهت مشاهده کامل مطلب به ادامه مطلب رجوع کنید.